Alzheimer

CZYTELNIA

Alzheimer
Choroba Parkinsona

Alzheimer

Nazwa choroby pochodzi od nazwiska niemieckiego neurologa i psychiatry Aloisa Alzheimera, który naukowo opisał ją w 1906 roku na podstawie obserwacji 51 letniej pacjentki, przyjętej do szpitala z objawami otępienia. Ogólnie rzecz ujmując problemem jest neurozwrodnieniowe i postępujące schorzenie ośrodkowego układu nerwowego, którego objawem jest właśnie otępienie, nasilające się w wielu strefach życia chorego. Początek choroby ujawnia się przeważnie po 65 roku życia. W przebiegu choroby wyróżnia się 3 fazy:

1. Okres utajnienia – brak uchwytnych zmian w zachowaniu;
2. Okres łagodnych zaburzeń poznawczych – występują pewne objawy psychpatologiczne dotyczące zaburzeń pamięci- jednak pacjent w miarę normalnie funkcjonuje;
3. Okres rozwiniętej choroby – stała obecność nasilonych objawów

OBJAWY:
Początkowo trudności ze skupieniem uwagi, percepcją, myśleniem, planowaniem i komunikacją z otoczeniem. Objawy te początkowo nie są jednoznaczne i bywa, że są mylone z depresją. Z czasem nasilają się, a u chorego obserwujemy: mylne kładzenie rzeczy, trudności z ich odnalezieniem, sprawdzenie poprawności  wykonania różnych czynności, wielokrotne ich powtarzanie, trudności z relacjonowaniem zdarzeń, zagubienie w czasie i miejscu. Dodatkowo zaburzenia osobowości polegające na : drażliwości, smutku, zachowaniach  grubiańskich, urojeniach np. rodzina mnie okrada, próbuje zabić itp. Takie właśnie objawy sygnalizują możliwość wystąpienia choroby Alzheimera.

Na świecie na chorobę Alzheimera choruje prawie 30 mln osób i obserwujemy szczególnie w krajach wysokorozwiniętych wzrost zachorowalności. Po ukończeniu 80 roku życia występuje ona u blisko 40% populacji. Nie znamy obecnie przyczyn tej choroby przypuszcza się, że powodują ją czynniki genetyczne i choroby współistniejące (np. układu krążenia). Na dzień dzisiejszy nie potrafimy leczyć tej choroby a jedynie łagodzić i spowalniać jej przebieg.

WSKAZÓWKI DLA OPIEKUNÓW:
Jak najdłuższe utrzymywanie aktywności intelektualnej,  towarzyskiej i rodzinnej. Bardzo ważne jest również aby chory jak najdłużej utrzymywał aktywność domową tj. pomagał sprzątać, gotować, robić zakupy itp. Należy z chorym wykonywać odpowiednie zestawy ćwiczeń, gier itp. Musimy pamiętać, szczególnie w przypadku zaawansowanej choroby o zabezpieczeniu wszystkich niezabezpieczonych urządzeń czy przedmiotów. Nie stosujemy środków „na zapas” ,zabezpieczenia wprowadzamy, gdy pojawi się realne zagrożenie np. wychodząc z domu można zamknąć zawór z gazem, schować ostre przedmioty. Pamiętajmy jednak aby nie pozbawiać chorego zbyt wcześnie jego samodzielności i podmiotowości. Potrzebna jest wnikliwa ale dyskretna obserwacja podopiecznego. Własna jak i wspomagana aktywność fizyczna powinna trwać jak najdłużej; jeśli np. chory lubił pracować w ogrodzie to jak najbardziej pozwalamy mu to robić ale nigdy samemu, dbamy np. o właściwy  ubiór, brak kontaktu z środkami chemicznymi itp. Gdy chory już leży i nie współpracuje największym problemem są odleżyny i utrzymanie higieny. W komunikacji z chorym  nie podnosimy głosu i nie okazujemy zdenerwowania bo to wzbudza agresję, mówimy cicho ,patrząc na podopiecznego. Należy tak formułować pytania aby odpowiedzią było tak lub nie. Należy zapobiegać niekontrolowanym wyjściom chorego. Dbamy o higienę gdyż chory często zapomina np. umyć się czy przebrać. Podajemy regularnie leki zapisane przez lekarza. Nie zapominamy o cierpliwości, wyrozumiałości i empatii.